Do wypełniania powołania i zadań z nim związanych, siostry przygotowują się przez postulat, nowicjat i juniorat.

Postulat trwa 6-12 miesięcy. Ma on ułatwić stopniowe przejście z życia świeckiego do życia w nowicjacie przez włączanie postulantek w modlitwy i prace Zgromadzenia. Postulantki noszą na co dzień strój świecki, uroczystym strojem jest biała bluzka i czarna spódnica.


 Nowicjat trwa 2 lata: przez 1 rok nowicjuszka przebywa we wspólnocie nowicjatu pod kierunkiem mistrzyni. W drugim roku nowicjatu nowicjuszki, według potrzeb, przebywają określony czas w innych domach Zgromadzenia dla celówformacyjnych i lepszego przygotowania do zadań apostolskich.

W nowicjacie siostry w atmosferze ciszy i skupienia uczą się pełniej oddawać siebie Bogu. Poznają i pogłębiają swoje powołanie, zapoznają się z duchowością franciszkańską i naszym patronem - św. Antonim z Padwy, historią, tradycjami i ustawami Zgromadzenia, według których mają żyć. Przede wszystkim jednak uczą się bycia z Chrystusem przez modlitwę: trwanie przed Nim w adoracji, rozważanie Słowa Bożego, modlitwę liturgiczną Kościoła, rozważanie tajemnic Jego życia wraz z Maryją w różańcu i koronce serafickiej. Rozpoczynają także praktykowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, doświadczają życia we wspólnocie z siostrami, które "daje im Pan", uczą się "małości" franciszkańskiej przez wykonywanie najprostszych, codziennych prac. Nowicjuszka nosi biały welonik i czarną sukienkę z białym kołnierzykiem.

 W dniu pierwszej profesji zakonnej stajemy się Oblubienicami Chrystusa, otrzymując habit i welon - znaki konsekracji, franciszkański pasek i krzyżyk oraz imię zakonne.

W czasie junioratu, który trwa 5 lat siostry nadal pogłębiają swą formację duchową oraz podejmują naukę w celu przygotowania zawodowego i apostolskiego, stosownie do celów Zgromadzenia.

Śluby wieczyste to długo oczekiwany i upragniony dzień wieczystych zaślubin z Chrystusem - ich zewnętrznym znakiem staje się srebrna obrączka z napisem "Bóg mój i wszystko".

Formacja stała - permanentna to prawdziwe wyzwanie - oddychanie życiem - uczenie się, aby w każdym, przeznaczonym dla nas miejscu, pozwalać kształtować się Bogu, objawiającemu swą miłość w codziennych wydarzeniach.