Była to moja druga wędrówka do Maryi na Łotwie, w tym roku o wiele trudniejsza. Nie fizycznie, bo szło mi się dobrze, choć zdarzały się etapy, kiedy ludzie, nie wiedzieć czemu, pędzili jak szaleni. Trudniej mi było duchowo. Bo i intencja była poważniejsza. Chyba każdego dnia był moment, w którym chciałam wracać do domu. Od samego początku. Tuż przed wyjściem dowiedziałam się, że jestem odpowiedzialna za jedną z czterech grup, codziennie zajmującą się czymś innym (nagłośnieniem, pomocą w kuchni, liturgią…). Nikt wcześniej ze mną tego nie uzgadniał,  nie wiedziałam za bardzo  co mam robić. A dodatkowo ciągle mam problem z mówieniem po łotewsku… Jednak, mimo wszystkich moich lęków, ludzie okazali się bardzo życzliwi, chętnie się angażowali. Nasza grupa pątnicza liczyła w sumie 34 osoby, mała grupka dzieci na rowerkach albo w wózku, kilka młodych osób. Siostra Emanuela pomagała w kuchni, ale, gdy tylko miała okazję, dołączała do nas na szlaku. Mieliśmy do przejścia 150 km. Większość trasy wiodła  po kamieniach. Czasem nie mogłam doczekać się normalnej, asfaltowej drogi, ale gdy już przeszliśmy kawałek po takiej, znów zaczynałam  „tęsknić” za kamieniami…

Codziennie jedną godzinę szliśmy w milczeniu. Wtedy mogłam wiele spraw na spokojnie przemyśleć, lubiłam też słuchać odgłosów naszych kroków. Mijaliśmy mało miast, droga wiodła raczej przez pola i lasy. Ludzi spotykaliśmy niewielu, ale zawsze pozdrawiali nas serdecznie, życząc błogosławionej drogi. Pierwszego dnia  każdy losował kogoś dla kogo na czas pielgrzymki  stawał się „aniołem stróżem”. Wybraną osobę otaczaliśmy modlitwą, można było zamówić dla niej  piosenkę czy podarować przez kogoś drobny prezent, ale tak by się nie domyślała od kogo, ponieważ na koniec każdy z uczestników miał za zadanie zgadnąć kto był jego „opiekunem”. Niektórym się to udawało, ale większość i tak  się nie domyślała. Radości było przy tym co nie miara.

Mimo wszystkich trudności, jakie spotykały mnie w tym czasie, dzięki pomocy Bożej, doszłam szczęśliwie do celu. I mogłam razem z  siostrami uczestniczyć razem w uroczystościach Wniebowzięcia Matki Bożej. Do Aglony przyjechała też  nasza przełożona, s. Justyna. Potem spędziła z nami kilka dni w Madonie.

Po powrocie dowiedziałam się, że osoba, w intencji której szłam,  ma nadal takie same trudności jak wcześniej (choć ciągle miałam nadzieję, że będzie lepiej). Myślę, że to może jakaś próba Pana Boga: czy się zniechęcę, czy też dalej będę Mu ufać.  Nie wiem. Wszystkie owoce tej pielgrzymki oddaję w ręce Maryi. Niech Bóg będzie uwielbiony we wszystkim co uczynił podczas tej wędrówki.

s.Gabriela